Αρχονταρίκι Ι.Ν Μητροπόλεως Αιγίνης (4/01/2023). Διήγηση θαυμαστού γεγονότος με τον Άγιο Διονύσιο.
( δείτε το αναρτημένο στην ιστοσελίδα του Ναού -imna.gr- σχετικό video. Προηγείται το παρόν κείμενο σε περίληψη).
Εφέτος (έτος 2023) συμπληρώνονται συν Θεώ 400 χρόνια από της Σεπτής Κοιμήσεως του Αγίου Διονυσίου, Αρχιεπισκόπου και Πρώτου Πολιούχου Αιγίνης του θαυματουργού. Από την Ιερά Μητρόπολη Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης μάλιστα αφιερώθηκε το Εορτολόγιο της Μητροπόλεως σε αυτό το Εκκλησιαστικό γεγονός, και έχουν μέχρι τώρα πραγματοποιηθεί διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις.
Ο Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου και Αγίου Διονυσίου Αιγίνης, γνωστός από τον 19ο αιώνα ως «Ναός της Παναγίας του Αγίου Διονυσίου», σεμνύνεται με το Ιερό θησαύρισμα του αποτμήματος της χειρός του Αγίου, το οποίο λιτανεύεται κάθε χρόνο στις 17 Δεκεμβρίου, κατά την εορτή του Αγίου. Λιτανεύεται επίσης και η μεγάλη εκφραστική εικόνα του Αγίου, η οποία από του έτους 1819 κοσμεί το Τέμπλο του Ιερού Ναού, το δεξιό κλίτος του οποίου είναι αφιερωμένο στον εκ Ζακύνθου θαυματουργό Άγιο!
Ο Άγιος Διονύσιος, εκτός από τα αναφερόμενα στον βίο του θαύματα, εξακολουθεί μέχρι σήμερα να θαυματουργεί και να πιστοποιεί την παρουσία του, όχι μόνον σε εκείνους οι οποίοι καταφεύγουν μετά πίστεως στην προστασία του, αλλά και σε άλλους ,«θρησκευτικά αδιάφορους», για λόγους τους οποίους μόνον ο Θεός γνωρίζει. Σκοπός βέβαια είναι η μετάνοια και σωτηρία των ψυχών…
Ερχόμαστε τώρα στο εξής θαυμαστό γεγονός: Ήταν ημέρα Τετάρτη, 4 Ιανουαρίου του 2023. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας (προς τιμήν του νεοφανούς Αγίου Νικηφόρου του λεπρού), ο λειτουργός εφημέριος π. Εμμανουήλ Γιαννούλης καθόταν στο Αρχονταρίκι του Ναού για το πρωινό, το οποίο συνήθως προσφέρεται μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας. Με το πρώτο πλοίο από τον Πειραιά, κατέφθασαν τότε στην Αίγινα ο κ. Δημοσθένης Παρθενόπουλος με την σύζυγο του Δήμητρα, κατόπιν προηγούμενης τηλεφωνικής επικοινωνίας που είχαν με τον ιερέα. Τα όσα επακολουθούν κοινοποιούνται με την σύμφωνη γνώμη και των δύο προσώπων. Ο αναφερόμενος, υπηρέτησε στο Π.Ν ,συγκεκριμένα στα υποβρύχια, μη έχοντας τότε καμιά σχέση με την Εκκλησία. Στο video καταγράφεται τι ακριβώς- και πώς ακριβώς- τα είπε… Επειδή, όμως, η λήψη ήταν ερασιτεχνική (: από ένα κινητό τηλέφωνο, δεν ακούγεται καλά ο ήχος), για τον λόγο αυτό και καταχωρούμε σε κείμενο συνοπτικά την διήγηση του και τον διάλογο, σε πρόσωπο πρώτο Ενικό:
Δημοσθένης: «Πριν από τέσσερα χρόνια ετοιμαζόμασταν με την Δήμητρα για γάμο, και έβαφα το σπίτι. Ήταν Σάββατο του 2019, πριν την πανδημία. Εγώ στην Αίγινα δεν είχα έρθει ποτέ. Την άλλη μέρα ήταν το μνημόσυνο του πεθερού ενός φίλου μου. Η Δήμητρα έκανε τότε το Μεταπτυχιακό της, με θέμα την «Διοίκηση». Καθόταν 4-5 μέρες στο Αγκίστρι, και όποτε τελείωνε ερχόταν στον Άγιο Νεκτάριο, στην Αίγινα, για ένα τάμα που είχε κάνει για την μητέρα της. Κι΄εγώ, για να της κάνω έκπληξη, πήγα και έκλεισα ένα δωμάτιο το πρωί στο Αγκίστρι. Μετά, όμως δεν ξέρω γιατί, το ακυρώνω και κλείνω για την Αίγινα. Το βράδυ ήρθε η Δήμητρα στο σπίτι, και κάποια στιγμή, είδα στον ύπνο μου, ότι είμαστε μαζί στην εξοχή, και ότι περπατούσαμε σε ένα χωματόδρομο, με πεύκα. Και ξαφνικά, όπως περπατούσαμε, πηδάει η Δήμητρα μέσα σε ένα λόγγο, και βγήκε και κρατούσε στο χέρι της ένα κόκκινο ύφασμα, διπλωμένο σταυρωτά. Και της λέω: «-Καλά, τι σου ήρθε και πήδηξες εδώ μέσα;». Αυτά τα βίωνα πραγματικά! «-Δεν ξέρω, κάτι μου ήρθε … Τι είναι αυτό το πράγμα;». Το ανοίγω, και είχε μέσα μία Κάρα! Της λέω, ότι «- Αυτό πρέπει να έχει φύγει από κάποια Εκκλησία, κάποιος το έκλεψε, θα το πήρανε από κάποια Εκκλησία… Πάμε λοιπόν γρήγορα να το δώσουμε»! Και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε… και βρίσκουμε μια Εκκλησία μπροστά μας. Εκεί ήταν ένας παπάς, και με το που ανοίξαμε και το είδε (έτσι ξέρω το όνομα) λέει: «Α! παιδί μου, είναι το κεφάλι του Αγίου Διονυσίου! Μας το είχανε πάρει… Θα μείνετε εδώ, να κάνουμε Δοξολογία που ξαναβρέθηκε!». Τέλος πάντων, ήρθανε και πολλοί ιερείς, ήτανε και η Δήμητρα μέσα, την ευλογήσανε και όλα αυτά, και κάποια στιγμή εγώ ξύπνησα.
Σηκωθήκαμε να πιούμε έναν καφέ να πάμε στο μνημόσυνο και τα λέω αυτά στη Δήμητρα, η οποία είναι αρκετά πιστή. Και φεύγω να πάω στην Εκκλησία, στον Άγιο Νικόλαο στην Καλλιθέα. Εκεί περιμέναμε με τον φίλο μου και του λέω: «- Ρε συ Βασίλη, έτσι κι΄έτσι, το βράδυ είδα αυτό το πράγμα στον ύπνο μου, και δεν ξέρω τι έχω πάθει»! Ήταν κι΄ένας φίλος μας που είχε έρθει από την Πάτρα και μου λέει: «- Θα πας στον Άγιο Διονύσιο στη Ζάκυνθο». Αυτά όλα έξω από την Εκκλησία. Εγώ συνήθως δεν μπαίνω στα μνημόσυνα, ούτε σε γάμους έμπαινα. Εκείνη την ημέρα, πώς έγινε, για να τιμήσω τον φίλο μου, και μπαίνοντας στην Εκκλησία, στον Άγιο Νικόλαο Καλλιθέας, στη δεξιά πόρτα την πλαϊνή, σηκώνω το κεφάλι και βλέπω «Άγιος Διονύσιος ο εξ Αιγίνης»! Βγήκα κατευθείαν και παίρνω τη Δήμητρα τηλέφωνο, της λέω: «-Για μπες στο Internet να δεις τι γίνεται;». Μπήκε μέσα, διάβασε και μου λέει: «-Έτσι, κι΄έτσι και έτσι…». Τέλος πάντων, ερχόμαστε εδώ στο νησί που είχαμε κλείσει. Εγώ της είχα κάνει περιγραφή την Εκκλησία αυτή χωρίς να έχω έρθει στην Αίγινα. Της λέω: «-Είδα μια Εκκλησία, που είχε μια ξύλινη πόρτα, σκαλιστή, από μέσα είχε δεύτερο τζάμι βιτρό, εμένα με είχαν βάλει κι΄εσύ είχες πάει τέρμα δεξιά στο Τέμπλο…». Και αρχίσαμε και γυρίζαμε, δεν ξέραμε που ήταν η Εκκλησία, και πήγαμε στην Εκκλησία που είναι τέρμα στο λιμάνι (:την Παναγίτσα), εκεί ήτανε ο ιερέας, του λέω: «-Υπάρχει εδώ κάποια Εκκλησία ο Άγιος Διονύσιος;», «Α! ναι, είναι η Μητρόπολη μας», μας λέει ο άνθρωπος, γιατί παντού έγραφε «Η Κοίμησις της Θεοτόκου». Μας λέει: «-Είναι και Άγιος Διονύσιος, η Εκκλησία μας…». Γιατί, όπου πηγαίναμε, δεν έβλεπα εγώ, είδα κάτι φοίνικες, είχε ελιές, κάτι οικήματα, δηλαδή πλήρη περιγραφή! Και όπου πηγαίναμε, έλεγα της Δήμητρας: «- Όχι! Δεν είναι αυτή η Εκκλησία…». Είχαμε γυρίσει αρκετές, ώσπου βρήκαμε τον παπά! Και με το που φτάσαμε, της λέω: «- Αυτή, είναι η Εκκλησία!». Ήρθαμε, ήτανε κλειστή, γιατί ήταν μεσημέρι. Η άλλη μέρα ήταν Κυριακή. Της λέω: «- Θα έρθουμε το πρωί». Μέναμε στην Αγία Μαρίνα. Φεύγουμε από δω, την ημέρα που ήτανε κλειστή, και πάμε στον Άγιο Νεκτάριο. Είχαμε έρθει με την μηχανή.
Παρκάρω την μηχανή , την είχα παρκάρει στην ανηφόρα πίσω που πάει για του Αγίου Διονυσίου το… Εγώ δεν ξέρω τίποτα ακόμα! Έχει πάει η Δήμητρα στην είσοδο. Εγώ έχω κολλήσει και της λέω: «- Κοίτα εκεί, ένα εκκλησάκι!». «-Κοίτα εκεί, ένα σπιτάκι!». Από κει φαίνεται. Εγώ όμως δεν ήξερα τίποτα! Μου λέει: «- Έλα τώρα να πάμε, γιατί θα κλείσει η Εκκλησία…». Της λέω: «- Έλα να δεις πού έχουνε πάει οι άνθρωποι και έχουν κτίσει εκεί πάνω… Πώς τα κάνανε εκεί πέρα;». Είμαι μισή ώρα και –εκεί πέρα- μπήκαμε προσκυνήσαμε και την επόμενη μέρα ήτανε που βρεθήκαμε μαζί με τον πάτερ… Τα είπαμε τότε, είχαμε έρθει και από δω (:στο Αρχονταρίκι) και μας είπατε για την Ολονυχτία, ήτανε αρκετά μακριά, ήτανε δυο μήνες και… Ήρθαμε τον Αύγουστο για την Ολονυχτία και παρκάραμε το αυτοκίνητο κάτω. Και με το που παρκάρουμε- γιατί εμείς δεν πήγαμε από κει τότε- της λέω: «- Δήμητρα, εδώ είχες βρει το… Είναι το δρομάκι αυτό!». Και πήγαμε στην Εκκλησία εκεί πάνω, ήταν η Εκκλησία που κάνατε εσείς την Ολονυχτία!». π. Εμμανουήλ: «-Είναι η Επισκοπή, όπως λέμε, του Αγίου Διονυσίου. Εκεί έζησε ο Άγιος, εκεί πάνω είναι και το κελλάκι του…
Την επόμενη χρονιά που παντρευτήκαμε, πήγαμε στην Ζάκυνθο, στον Άγιο Διονύσιο. Μετά το 2021, ήρθαμε για την Ολονυχτία, ήτανε που ήσασταν άρρωστος εσείς(:χειρουργική επέμβαση στο αριστερό χέρι), και της λέω «-Δεν πειράζει, θα πάω να βρω τον παπα- Μανώλη στη γιορτή, τον Δεκέμβριο…». Δεν ήρθα πέρυσι, γιατί ήμουνα εγώ άρρωστος μετά, τον Δεκέμβριο τον επόμενο… Και φέτος το καλοκαίρι το έφερα βαρέως που δεν ήρθα! Της λέω: «-Θα πάμε για φέτος (:2022) στις 17 Δεκεμβρίου, του Αγίου Διονυσίου.». Αλλά, υπήρχε κάποιο πρόβλημα στο σπίτι και δεν ήρθαμε. Και προχθές, γυρίζοντας έτσι τα κανάλια, πέφτω πάνω σας στο κανάλι της Βουλής, είχε μια εκπομπή στο «Αστικό τοπίο», που μιλούσατε για την Εκκλησία. Η Δήμητρα ήταν μέσα, της λέω: «-Έλα- έλα γρήγορα, είναι ο παπα- Μανώλης στο κανάλι της Βουλής»! Εγώ με τον παπα- Μανώλη έχουμε να μιλήσουμε τώρα δύο χρόνια- δυόμιση… Καθόμαστε , βλέπουμε την εκπομπή, και ανοίγω το Internet και βλέπω ένα e-mail από τον παπα- Μανώλη , που μου έστελνε ευχές, δεν μου είχε ξαναστείλει ποτέ, και μου έλεγε, τέλος πάντων, πως μας περιμένει και… Βασικά, δεν ήταν κάλεσμα από τον παπα- Μανώλη… ήτανε από τον Άγιο! Έπρεπε να έρθουμε… και σήμερα (:4/1/2023) μπαίνω μέσα στην Εκκλησία … Από πίσω μου καθότανε η Δήμητρα στη Λειτουργία. Και ξαφνικά, ένοιωσα έναν αέρα, πίσω δεξιά μου… Και κάτι μου ψιθύρισε: «-Πίσω σου, είμαι, γύρνα να με δεις…». Και γυρίζω, και είναι οι εικόνες, οι τοιχογραφίες ψηλά, δεν μπορώ να τα διαβάσω, δεν φαίνονται κιόλας, και ρωτάω τον παπα- Μανώλη, και μου λέει πως είναι ο Άγιος Διονύσιος!!
Εμμανουήλ: -Ναι! Δίπλα στον Άγιο Σπυρίδωνα, υπάρχει τοιχογραφία του Αγίου Διονυσίου! Τις έχει αγιογραφήσει ο Κωνσταντίνος- Λιώκης Λιβαδάς, το 1905. Είχε έρθει εδώ στην Εκκλησία ένας Ρουμάνος, κι΄έκανε μια μελέτη ψάχνοντας να βρει τοιχογραφίες από τον Λιώκη, ο οποίος το 1904( το προηγούμενο δηλ. έτος) είχε κάνει τις αγιογραφίες στο Ναό του Ευαγγελισμού στο Βουκουρέστι, που κτίστηκε με χρήματα του Εθνικού Ευεργέτη Παναγή Χαροκόπου. Την επόμενη λοιπόν χρονιά, ήρθε εδώ στην Αίγινα και αγιογράφησε εικόνες στη Μητρόπολη. Και έψαχνε να βρει ( ο Ρουμάνος ιερέας Βικέντιος Κουρελάρου, ήταν, που εφημέρευε στην Θεσσαλονίκη, τώρα έχει κοιμηθεί, την ευχή του να έχουμε), παντού έργα του Λιώκη. Μου έδωσε και ένα βιβλίο του. Κι΄όταν λοιπόν μπήκε μέσα στη Μητρόπολη, γυρίζει και μου λέει: «- Αν είναι του Λιώκη, συνήθως αυτός υπογράφει με κόκκινη μελάνη κάτω από την εικόνα του αγαπημένου του Αγίου, που είναι ο Άγιος Σπυρίδων». Μου λέει: «- Έχετε μήπως εδώ τοιχογραφία του Αγίου Σπυρίδωνος;». Του λέω: -Ναι! Και πάμε σε αυτή τη συγκεκριμένη τοιχογραφία που λες τώρα, που είναι ο Άγιος Διονύσιος και αριστερά του ο Άγιος Σπυρίδων. Κάνει έτσι, ήταν μουτζούρα από την αιθάλη των κεριών, και αποκαλύπτεται με κόκκινη γραφή: «1905, Κωνσταντίνος- Λιώκης Λιβαδάς». Για συνέχισε…
– Τι άλλο να πω! Αισθάνομαι πως ο Άγιος Διονύσιος είναι δίπλα μου, το νιώθω! Με κυνηγάει… Κι΄όχι μόνο εμένα, και τη Δήμητρα, από παντού, δηλαδή όπου πάμε, πολλές συμπτώσεις…
π. Εμμανουήλ: – Νομίζω πως είχες πει, ότι είδες από το παράθυρο την εικόνα του Αγίου Διονυσίου κάποια στιγμή, πότε; – Ναι! Όταν βάλανε την Δήμητρα μέσα, εμένα μου είπανε: «- Στάσου, εσύ, κάθισε εδώ, γιατί η κοπέλα βρήκε το…». Και καθόμουνα στο τζαμάκι της πόρτας και από κει , από το παράθυρο, έβλεπα εγώ ότι την είχανε την Δήμητρα μπροστά σε κάποια εικόνα, αλλά δεν ήξερα σε ποια εικόνα ήτανε, δεν είχα μπει εγώ στην Εκκλησία ακόμα και τότε, και μετά ρώτησα τη Δήμητρα, αφού βγήκανε, και της λέω: «- Τι εικόνα ήτανε αυτή;» και μου λέει: «- Η εικόνα του Αγίου Διονυσίου».
Την ημέρα που ήρθαμε εδώ – γιατί και αυτά πρέπει να σημειωθούν- μπήκαμε στην Εκκλησία με την Δήμητρα. Εμείς δεν ξέρουμε κανέναν στην Αίγινα, και πέρασε η κυρία (: δείχνουν και οι δύο τους την παρούσα στο Αρχονταρίκι νεωκόρο της Εκκλησίας κ. Σούλα Παπαμιχαήλ) από μπροστά μας, χωρίς να έχουμε πει τίποτα εμείς και λέει: «- Αυτό που ψάχνετε ,είναι δεξιά, εκεί, αυτό που κοιτάτε» και πέρασε η κυρία από μπροστά μας, και μετά την είδαμε εδώ πέρα, στο Αρχονταρίκι, εμείς είχαμε μπει και ψάχναμε στην Εκκλησία…
π. Εμμανουήλ: – Και πήγατε στο Τέμπλο και είδατε και οι δυο σας την εικόνα του Αγίου Διονυσίου;
– Ναι! Ναι!
π. Εμμανουήλ: – Έχετε, λοιπόν, την ευλογία του Αγίου Διονυσίου! Σας προστατεύει εμφανώς ο Άγιος της Αγάπης και της Συγγνώμης, της Ανεξικακίας, την ευχή του να έχουμε! Είμαστε κι΄εμείς πολύ συγκινημένοι, που ήρθατε και μας εμπιστευθήκατε όλα αυτά! Αυτό σημαίνει, ότι: «ζει Κύριος ο Θεός!». Και, ότι οι Άγιοι είναι δίπλα μας, μας βλέπουν, μας ακούνε, μας αγαπούν, μας προστατεύουν… Ε! και μας καλούν να ανταποκριθούμε κι΄εμείς στην αγάπη τους! Αυτό θέλουν: Να αγαπάμε πάνω απ΄όλα τον Χριστό! Γιατί Αυτόν αγάπησαν όλοι οι Άγιοι, μεταξύ τους και ο Άγιος Διονύσιος. Και να συγχωρούμε κυρίως ο ένας τον άλλον. Γιατί η Ανεξικακία είναι αυτή που βάζει τον άνθρωπο στον Παράδεισο! Να μην κρατάμε κακία… Ο Χριστός, δεν συγχώρεσε τους σταυρωτές του πάνω από τον Σταυρό; Έτσι δεν είναι; Εμείς, κάτι να μας κάνει κάποιος λέμε; Ωχ! ωχ! Όχι! Να έχουμε πλατειά την καρδιά μας και να συγχωρούμε! Αυτό θέλει και ο Άγιος Διονύσιος…
Συμπλήρωμα: (Αναφέρεται στο δεύτερο επισυναπτόμενο video, που τραβήχτηκε χρονικά σε κάποια άλλη στιγμή ).
Δημοσθένης: Σας είδαμε στη τηλεόραση και λάβαμε την μέρα εκείνη το e-mail σας, και την ίδια μέρα το πρωί σε κάποια συνάντηση που είχα με ένα φίλο μου του είπα: –Βαγγέλη, θέλω να πάμε στο Άγιο Όρος! Γιατί είχα κάτι μηνύματα, σας βλέπαμε στην τηλεόραση, πήραμε το e-mail σας την ίδια μέρα το πρωί, και μου λέει: «- Έχω κανονίσει να πάμε στη Μονή Σίμωνος Πέτρας», όπου μου είπε πως είναι το χέρι του Αγίου… Και μετά, μιλήσαμε μαζί! Όλα μαζί πηγαίνανε, δηλ. ήταν ένα 24ωρο γύρω από τον Άγιο Διονύσιο!
π. Εμμανουήλ: – Αυτό το τεμάχιο Λειψάνου του Αγίου Διονυσίου, που βρίσκεται στην Σιμωνόπετρα, Δημοσθένη, είναι όταν πήγε το 1717 ο Οθωμανικός στόλος και πολιόρκησε την Κέρκυρα. Και τότε έγινε το μεγάλο θαύμα από τον Άγιο Σπυρίδωνα , όταν τους έδιωξε ο Άγιος (είναι η γιορτή που γίνεται κάθε χρόνο στις 11 Ιουνίου). Επιστρέφοντας όμως ο στόλος , ένας ονόματι «Μουστής», μάλιστα ήταν ο Ναύαρχος, έδωσε εντολή και αποβιβάστηκαν οι Οθωμανοί στις Στροφάδες, όπου μέχρι τότε ήταν ακέραιο το Λείψανο του Αγίου Διονυσίου. Έσφαξαν τότε τους μοναχούς( τέσσερις μόνο γλύτωσαν), πήραν μαζί τους μια εικόνα της Παναγίας μαζί με όλα τα τιμαλφή της Αυτοκρατορικής Μονής, και ήθελαν να σηκώσουν και το Λείψανο του Αγίου Διονυσίου… Δεν μπορούσαν όμως, επειδή ήταν βαρύ! Και τότε κάποιος από τους ναύτες (πιθανόν να ήταν Χριστιανός, από τους «λεβέντες» που υπηρετούσαν στο Οθωμανικό Ναυτικό), έκοψε τα χέρια από το Άγιο Λείψανο, και όταν βρέθηκαν στην Ρόδο, τα έδωσε (ή τα πούλησε, δεν θυμάμαι καλά) στον τότε Επίσκοπο της Ρόδου. Και εκείνος, με την σειρά του, το ένα από αυτά το έστειλε μέσα σε μια θήκη στη Ζάκυνθο, (όπου βρίσκεται σήμερα δίπλα από το Λείψανο του Αγίου), και το άλλο το έστειλε στην Σιμωνόπετρα, όπου εκεί ήταν ιερομόναχος ο αδελφός του. Έτσι, βρέθηκε λοιπόν το χέρι του Αγίου στο Άγιον Όρος. Κατά συνέπεια, το απότμημα του Αγίου Λειψάνου που έχουμε εμείς στον Μητροπολιτικό Ναό, προέρχεται είτε από αυτό της Σιμων, είτε από εκείνο που βρίσκεται στη Ζάκυνθο. «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού»!
