Ο επισκέπτης της ιστοσελίδας μπορεί με ένα «κλικ» να έχει άμεση πρόσβαση σε φωτογραφίες, κείμενα, άρθρα και οπτικοακουστικό υλικό, τα οποία αναφέρονται στην κατάφορτη με δάφνες Ιστορία του Μητροπολιτικού Ι. Ναού
ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ και Αγίου Διονυσίου Αιγίνης.
Ἡ Εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως , μὲ τὴν «δόξαν τῆς Θεοτόκου».(Δωρεὰ οἰκογενείας Καλούδη), 19ος αι.).
Εκφραστική εικόνα των αρχών του 19ου αι. Βρίσκεται σε προσκυνητάρι του Ναού, δεξιά της εισόδου του. Απεικονίζει την ενότητα Γης και Ουρανού, «Στρατευομένης» και «Θριαμβευούσης» Εκκλησίας. Διακρίνονται (σε μικρό μέγεθος, κάτω αριστερά) το Γενέσιον και (αντίστοιχα δεξιά) τα Εισόδια της Θεοτόκου. Στο κέντρο η πολυπρόσωπη κυρία παράσταση της Κοιμήσεως: Ο «καταβάς εξ Ουρανού» Κύριος και Υιός της βαστάζει την Αγία Ψυχή της Κεκοιμημένης Υπεραγίας Θεοτόκου ( την ως βρέφος εικονιζομένη). «Απόστολοι εκ περάτων» και Άγιοι Άγγελοι υποκλίνονται με σεβασμό. Στη μέση η «Μετάστασις» : Θρόνος Αγγελικός ανεβάζει «εν σώματι» την Παρθένο στα Ουράνια. Η Παναγία αφήνει με Χάρη την Αγία Ζώνη της στον Απόστολο Θωμά. Πάνω: Η «Παντάνασσα», «κατέχουσα τα Δευτερεία της Αγίας Τριάδος» ,στον Θρόνο του Τριαδικού Θεού. Αναρίθμητα τάγματα Αγίων Αγγέλων υμνούν την «Δόξαν της Παρθένου» , ψάλλοντας γνωστούς ύμνους της Εκκλησίας.
Η εικόνα στο κάτω μέρος φέρει την επιγραφή: «ΔΩΡΕΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ι. ΚΑΛΟΥΔΗ».( Σημ: Οι αδελφοί Δημήτριος και Αντώνιος Καλούδης, κερκυραϊκής καταγωγής, υπήρξαν σπουδαίοι Αιγινήτες καραβομαραγκοί. Ο Αντώνιος έφτιαξε και δύο πυρπολικά, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στη Ναυμαχία του Γέροντα. «Πολύκριτος» ονομαζόταν το πλοίο του, προς τιμήν του πρώτου πεσόντος Αιγινήτη Σαλαμινομάχου).
και του ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΙΓΙΝΗΣ
Αυτή η «ζωντανή» εικόνα είναι μία από τις οκτώ του Τέμπλου της Εκκλησίας, τις οποίες αγιογράφησε (1819) ο Αγιορείτης μοναχός Μητροφάνης. Η αργυρή επένδυσή της (το «πουκάμισο») κατασκευάστηκε πολύ αργότερα.
Ο Άγιος Διονύσιος χρονικά υπήρξε ο Πρώτος Πολιούχος της Αίγινας(17ος αι.), ενώ ο Άγιος Νεκτάριος ο Δεύτερος( 20ος αι.). Το Αρχιερατικό Εγκόλπιο, το οποίο διακρίνεται στην εικόνα, αποτελεί ευλαβικό Αφιέρωμα του Αγίου Νεκταρίου. Όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Άγιος Νεκτάριος σε πνευματικό του τέκνο : Ήταν το έτος 1913 όταν, γονατιστός μπροστά σε αυτή την εικόνα, παρεκάλεσε θερμά τον Άγιο Διονύσιο να του πάρει τους φρικτούς πόνους, που αισθανόταν στα νεφρά, εξαιτίας των οποίων δεν μπορούσε να ανέβει αμέσως στο μοναστήρι του… Το θαύμα έγινε αμέσως! Από ευγνωμοσύνη τότε ο Άγιος Νεκτάριος έβγαλε το Αρχιερατικό του Εγκόλπιο και το αφιέρωσε στην εικόνα του Ιεράρχη της Ζακύνθου, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα… Γι΄ αυτό, κάθε χρόνο στη μνήμη του Αγίου Διονυσίου (17 Δεκεμβρίου) λιτανεύουμε μαζί με την εικόνα του και το Εγκόλπιο του Αγίου Νεκταρίου!
Σε αυτή τη γνωστή φωτογραφία διακρίνεται ο Άγιος Νεκτάριος με το κομβοσχοίνι στο χέρι ,σε κατάσταση πνευματικής περισυλλογής. Εικάζεται, ότι κάθεται σε ένα πεζούλι στο τότε «Μετόχι» της Ι. Μονής του της Αγ. Τριάδος, δίπλα από την Εκκλησία της Μητρόπολης, όπου διανυκτέρευε όσες φορές κατέβαινε για ψώνια και άλλες δραστηριότητες στη πόλη της Αίγινας. Τη συγκεκριμένη φωτογραφία τη τράβηξε ο Αιγινήτης φωτογράφος Ιωάννης Σακκιώτης (σύμφωνα με την μαρτυρία του υιού του Χρήστου και το αρνητικό του φίλμ).
Ο Άγιος Νεκτάριος συνήθιζε να λειτουργεί συχνά και στον Μητροπολιτικό Ναό της Αίγινας. Είχε μάλιστα και πνευματικό σύνδεσμο με τον τότε εφημέριο του Ι. Ναού και έγγαμο ιερέα, τον π. Παναγή Εμμανουήλ.
Την Ιστορία του Ναού μπορούμε να διακρίνουμε σε
ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ (19ος αι) και σε ΝΕΩΤΕΡΗ( (20ος -21ος αι).
Η Παλαιότερη συνδέεται άμεσα με την άφιξη και ορκωμοσία
του Πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος, Ιωάννη Καποδίστρια.
(Για τα σημαντικά αυτά γεγονότα έχουμε άμεση πρόσβαση με ένα «κλικ»στην Κατηγορία «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» της Αρχικής σελίδας).
Στη συνέχεια αναφερόμαστε στην ΠΡΟΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΗ περίοδο
(Σημείωση: Τα περισσότερα από τα επόμενα προέρχονται από το βιβλίο του πρωτοπρεσβ. Εμμανουήλ Γιαννούλη «Ταξίδι στην Ιστορία»- Αίγινα, «μεγάλη εκκλησία»- Καποδίστριας, Αρχή Νεοελληνικού Κράτους, εκδόσεις Αθ. Σταμούλης, Αθήνα 2013, καρπός δεκάχρονης έρευνας του συγγραφέα).
Στο βιβλίο περιέχονται τεκμηριωμένα στοιχεία της χρονικής περιόδου των ετών 1828 με 1829, αλλά και των προηγούμενων της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821. Πρόκειται για την κρίσιμη εκείνη διετία δημιουργίας του Νεώτερου Ελληνικού Κράτους (του υπό σύστασιν», για την ακρίβεια). Συμβαίνει και ομιλούντες σε Μ.Μ.Ε και άλλα «φόρα» να αναφέρονται στη συγκεκριμένη περίοδο με γενικότητες και ασάφειες. Παρατηρείται, μάλιστα και κάποια σύγχυση ,όσον αφορά τον χρόνο και τον τόπο διεξαγωγής των γεγονότων. Πιθανόν, τούτο να οφείλεται στην άγνοια, στην έλλειψη στοιχείων(η βιβλιογραφία της περιόδου αυτής θεωρείται γενικά ως πενιχρή) ή σε άλλους λόγους … Η «Γενική Εφημερίς της Ελλάδος», πάντως, δεν αφήνει κενά και αμφιβολίες: Με τρόπο σαφή και γλαφυρό μας κάνει την περιγραφή, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Είθε, η προσπάθειά μας αυτή να αποτελέσει εφαλτήριο στους ιστορικούς, ώστε να εγκύψουν και με τρόπο επιστημονικό να ερευνήσουν συστηματικά και σε βάθος τα κοσμογονικά για την Πατρίδα μας εκείνα χρόνια της διετίας των ετών 1828 με 1829 , αποκαλύπτοντας ίσως και άγνωστες πτυχές τους … Και μία πρόταση: «Ιδού, πεδίον δόξης λαμπρόν », για Καθηγητές και φοιτητές Μεταπτυχιακών!
Πρωτοπρεσβύτερος π. Εμμανουήλ Γιαννούλης
Προϊστάμενος Μητροπολιτικού Ναού Αιγίνης
Προκειμένου να γίνει ο σύνδεσμος του συγκεκριμένου Ι. Ναού -και των όσων διαδραματίστηκαν στον χώρο του- με τα γεγονότα της Ελληνικής Ιστορίας, προχωρούμε στη συνέχεια σε ένα συνοπτικό «Πανόραμα» ορισμένων φάσεων της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821:
Όπως μας είναι γνωστό, ο Αγώνας του Έθνους των Ελλήνων για Ελευθερία και Εθνική Ανεξαρτησία, ξεκίνησε μεν το 1821, κράτησε όμως σχεδόν δέκα χρόνια! Και υπήρξε Αγώνας αιματηρός, τραχύς, πέρασε από διάφορες φάσεις και κινδύνους, εξωτερικούς και εσωτερικούς, που προέρχονταν κυρίως από την διχόνοια των Πολιτικών με τους Στρατιωτικούς Αρχηγούς.
Η Α΄Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου, την 1η Ιανουαρίου 1822 διεκήρυξε “ενώπιον Θεού και ανθρώπων” την “Πολιτικήν Ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν του Έθνους”. Οι επαναστατημένοι Έλληνες είχαν σαφή συνείδηση της διαχρονικότητας του Γένους των, το οποίο εδώ και χιλιετίες μεγαλούργησε κατά την περίοδο της Κλασσικής Αρχαιότητας και όχι μόνον! « Άρης» ήταν, λ.χ το όνομα της ναυαρχίδας του Ανδρέα Μιαούλη, « Αλέξανδρος» ενός πολεμικού πλοίου του Ψαριανού Χατζή Αλεξανδρή κ.ο.κ , χαρακτηριστικά παραδείγματα ότι οι Αγωνιστές, αν και αγράμματοι, γνώριζαν όμως την Αρχαία Ιστορία και Μυθολογία! Από την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 και κατά τα επόμενα χρόνια , “Κράτος” Ανεξάρτητο βέβαια δεν υπήρχε . Οι διάφορες Εθνότητες των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας στέναζαν κάτω από τον βαρύ ζυγό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας… Κύριο χαρακτηριστικό, πάντως, όλων αυτών των λαών και Εθνοτήτων που κατοικούσαν στα εδάφη της πρώην Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας(Ρωμαίοι, Ρωμιοί, Έλληνες= με τα κριτήρια του Πολιτισμού και της γλώσσας) αλλά και συνδετικό στοιχείο όλων υπήρξαν η Ελληνική « κουλτούρα» και η Ορθόδοξη πίστη τους. Αυτά τους διαφοροποιούσαν από τους κατακτητές, τους αλλόθρησκους «Μωαμεθανούς». Εξάλλου, και η δομή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά την Άλωση, πάνω ακριβώς σε αυτά τα θρησκευτικά χαρακτηριστικά των υπόδουλων (των «ραγιάδων ») βασίστηκε, με τα «Προνόμια» που παρεχώρησε ο Πορθητής στον Οικουμενικό Πατριάρχη,(τα οποία βέβαια στην πράξη ουδέποτε ίσχυσαν…).
Σύμφωνα, λοιπόν, με την ως άνω Διακήρυξη ο Αγώνας των Ελλήνων δεν ήταν «αντικαθεστωτικός»( όπως δηλ. αυτό συνέβαινε με τους εμφυλίους πολέμους, που διεξάγονταν σε άλλα μέρη του Πλανήτη). Υπήρξε Αγώνας ενός ολόκληρου λαού «για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία»! Πόλεμος εναντίον ενός Δυνάστη, ο οποίος αιώνες τώρα καταπίεζε βάναυσα την πίστη του, με τους βίαιους εξισλαμισμούς, τα παιδομαζώματα, τους Γενίτσαρους και την αφαίρεση των βασικών αγαθών της ζωής, της τιμής και της περιουσίας των Χριστιανών Ελλήνων … Και αποσκοπούσε, βέβαια, αυτός ο Αγώνας στη δημιουργία Ελεύθερου και Ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους. Οι διάφορες ιδιοτελείς προσωπικές ενέργειες ορισμένων αρχόντων( οι οποίοι διαχρονικά πάντα φροντίζουν να τα βρίσκουν με την εκάστοτε εξουσία), σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ακυρώσει την Ιερότητα του Αγώνα και την προσπάθεια ενός ολόκληρου λαού να κρατήσει την Πίστη και το Ελεύθερο Φρόνημά του, έστω και με βαρύ το τίμημα…
Ένα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση ήταν η Επανάσταση να αποκτήσει το 1822 Κυβέρνηση, με έδρα το Κρανίδι και Πρόεδρο τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Ο δρόμος, όμως , από κει και πέρα θα απέβαινε μακρύς και επικίνδυνος … Ας επισημάνουμε ορισμένες από τις δυσκολίες του:
Οι Εθνικές Συνελεύσεις των ετών 1822 και 1823 είχαν καθιερώσει να γίνονται κάθε χρόνο Εκλογές. Αυτό συνέβαινε, για να νέμονται την – παραχωρημένη από τους Οθωμανούς- Εξουσία οι διάφοροι τοπικοί Κοτζαμπάσηδες, με τον φόβο μάλιστα και την καχυποψία μήπως και κάποιος άλλος υπερισχύσει … Κατ΄αυτόν τον τρόπο (κατά τον Σπ. Τρικούπη) συνεχιζόταν “το αισχρόν και παιδαριώδες” καθεστώς των δύο πρώτων Εθνικών Συνελεύσεων. Επεδίωκαν μάλιστα οι Πολιτικοί( ιδιαίτερα οι Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και Ιωάννης Κωλέττης) να διορίζουν Στρατιωτικούς Αρχηγούς της αρεσκείας τους. Αυτό υπήρξε και το μεγάλο πρόβλημα, το οποίο θα αντιμετώπιζε αργότερα(1828) ο Καποδίστριας! Ο πρώτος Κυβερνήτης αγωνίστηκε για τη δημιουργία μιας Κεντρικής Εξουσίας, να σταματήσουν οι εμφύλιοι, να ορθοποδήσει και να λειτουργήσει το Κράτος… Συνάντησε όμως την σφοδρή αντίδραση των διαφόρων τοπικών «αρχηγίσκων», οι οποίοι είχαν συμφέροντα (τα οποία βέβαια φρόντιζαν να υποθάλπουν στα χρόνια της μακραίωνης σκλαβιάς οι Τούρκοι, κατά το « διαίρει και βασίλευε» ). Έτσι, φτάσαμε στο σημείο, αρχές ακόμη της Επαναστάσεως του 1821, ο τόπος να έχει δύο Κυβερνήσεις: Μία των Πολιτικών ( στο Κρανίδι με τον Γ. Κουντουριώτη, που υποστηριζόταν από τους εφοπλιστές της Ύδρας, των Σπετσών και από προκρίτους και στρατιωτικούς αρχηγούς της Ρούμελης), και άλλη μία, εκείνη των Στρατιωτικών, με έδρα την Τριπολιτσά, που βασιζόταν στη δύναμη και τη γενναιότητα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Προχωρούμε:
Το 1822 συνέβησαν και οι φοβερές σφαγές με την καταστροφή της Χίου. Το 1823, ο λόρδος Βύρων πέρασε στο Μεσολόγγι, μέσα στην έξαρση του Φιλελληνικού Κινήματος, το οποίο από τότε άρχισε να εξαπλώνεται στην Ευρώπη. Το1824, ο Σουλτάνος Μαχμούτ ο Β΄ συμμάχησε με τον Μωχάμετ Αλή της Αιγύπτου. Του έταξε μάλιστα την Κρήτη και την Πελοπόννησο… Την ίδια χρονιά( Μάιος του 1824) ο Αιγύπτιος Χουσεΐν ισοπέδωσε την Κάσο. Ακριβώς ένα μήνα μετά, ο Τούρκος ναύαρχος Χοσρέφ ερήμωσε τα Ψαρά. Από τους τρεις χιλ. Ψαριανούς, που κατόρθωσαν να διαφύγουν, ένα μεγάλο μέρος κατέφυγε- ύστερα από περιπλανήσεις στην Μονεμβασία και αλλού- τελικά στην Αίγινα, όπου οργάνωσαν μια πολύ δυναμική Ψαριανή Κοινότητα. Ένα χρόνο μετά ( Μάιος του 1825) ο γιός του Βαλή της Αιγύπτου αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο. Για τρία χρόνια ο Ιμπραήμ έσφαζε, έκαιγε τη γη, μάζευε προσκυνοχάρτια και πουλούσε τα γυναικόπαιδα του Μοριά στα σκλαβοπάζαρα της Αλεξάνδρειας… Και μόνο τότε, μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο, οι Πολιτικοί αποφάσισαν να βγάλουν από την φυλακή τον Κολοκοτρώνη!
Στις 10 Απριλίου 1826 , συνέβη το θλιβερό γεγονός: Έπεσε το Μεσολόγγι, έχουμε την ηρωική έξοδο και την θυσία των υπερασπιστών του… Αυτή η μεγάλη εθνική συμφορά, που συγκλόνισε και την Ευρώπη, συνετέλεσε, δυο μέρες μετά, ώστε να γίνει προσωρινή Εθνική Συμφιλίωση, ανάμεσα στους Πολιτικούς και τους Στρατιωτικούς. Μάλιστα, έγινε τότε και έρανος για τις ανάγκες του Αγώνα. Διηγούνται και ορισμένες συγκινητικές στιγμές!
Ήταν, ακριβώς ,τότε , η 12η Απριλίου του 1826 , όταν η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου εξέλεξε μια εννεαμελή νέα Κυβέρνηση , την «Διοικητική Επιτροπή», με Πρόεδρο τον Ανδρέα Ζαΐμη. Επικεφαλής των Στρατιωτικών θα παρέμενε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος πάντα αποσκοπούσε , σε συνεργασία με τον Καραϊσκάκη, στη συμφιλίωση των Ρουμελιωτών με τους Σουλιώτες, ώστε να σχηματισθεί μια αξιόμαχη στρατιωτική δύναμη, ικανή να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Αυτό ,όμως, ήταν που ερχόταν σε αντίθεση με τα προαναφερθέντα κοντόφθαλμα συμφέροντα των προυχόντων, επειδή απειλούσε την- σχεδόν κληρονομική- πολιτική υπεροχή τους στις κατά τόπους περιοχές… Τελικά, οι «ίντριγκες» οδήγησαν στη ρήξη. Τα γεγονότα συνέβησαν ως εξής:
Ο Ζαΐμης με τις δύο Επιτροπές της Γ΄Εθνοσυνελεύσεως και μερικούς άλλους Πληρεξούσιους( 50 στον αριθμό) από το Ναύπλιο έπλευσαν και εγκαταστάθηκαν στην Αίγινα, ενώ ο Κολοκοτρώνης με άλλους 90 δικούς του Βουλευτές πήγαν και συνεδρίαζαν στην Ερμιόνη.
Αξιοσημείωτο πάντως είναι ότι, λίγο αργότερα(1828) όλοι αυτοί, Πολιτικοί και Στρατιωτικοί, συγκεντρώθηκαν στην Αίγινα, για να υποδεχθούν τον ερχόμενο Κυβερνήτη.
Για τον λόγο ακριβώς αυτόν, η Μητρόπολη της Αίγινας κατέστη εκ των πραγμάτων το πρώτο Ενωμένο Ελληνικό Βουλευτήριο, στο οποίο συνεδρίαζαν όλοι μαζί, Στρατιωτικοί και Πολιτικοί, σε μια Ελλάδα βέβαια που αγωνιζόταν να βρει τα ” βήματά ” της στην Ιστορία!
Ύστερα από αυτή την ιστορική αναδρομή, ερχόμαστε τώρα να αναφερθούμε στην Προκαποδιστριακή περίοδο της Αίγινας . Κομβικό ρόλο είχε τότε, όπως θα διαπιστωθεί , ο Μητροπολιτικός Ναός της.
ΠΡΟΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ της Αίγινας(19ος αι. )
Κατά τα έτη 1826 με 1827 , ο πρώτος πόλος Εξουσίας στο νησί της Αίγινας ήταν το «Κυβερνητήριο». Η «Διοίκησις» (δηλ. η Εκτελεστική Εξουσία) διατηρούσε την έδρα της την εποχή εκείνη στον πύργο του Μαρκέλλου( μεσαιωνικό κτίσμα του 1650, που ανακατασκεύασε το1802 ο Φιλικός, Πρόκριτος και Αγωνιστής Σπυρίδων Μάρκελλος, ο οποίος αφιέρωσε στο Τέμπλο της Μητρόπολης και την εικόνα του Αγ. Σπυρίδωνος).
Ο Πύργος του Μαρκέλλου , έδρα της Διοικητικής (1826) και της Αντικυβερνητικής (1827) Επιτροπής
Για ποιόν όμως λόγο η « Διοικητική Επιτροπή» κατέληξε από το Ναύπλιο στην Αίγινα; Την απάντηση μας την δίνει η «Γενική Εφημερίς της Ελλάδος» ,Εν Αιγίνη Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 1826:
«… έκρινεν εύλογον η σεβαστή Διοίκησις να μεταθέση την καθέδραν της εις τόπον πλησιέστερον κείμενον εις το ένδοξον τούτο στάδιον…Επ΄αυτό έκλεξεν την Αίγιναν, εις ην και μετετέθη κατά την 11ην του ενεστώτος μηνός…Εις την Αίγιναν επέρασε προσέτι και η επιτροπή της Συνελεύσεως…και ήδη συνάγονται οι πληρεξούσιοι, δια να συσκεφθώσι περί των μεγάλων του Έθνους συμφερόντων».
Το Φ.Ε.Κ της εποχής, λοιπόν, μας πληροφορεί ότι η Κυβέρνηση (των Πολιτικών) μεταφέρθηκε από το «Μπούρτζι» του Ναυπλίου στην Αίγινα στις 11 Νοεμβρίου 1826, ανήμερα του Αγίου Μηνά, λόγω του ότι το νησί του Σαρωνικού κρίθηκε τότε ως «τόπος ήσυχος και ασφαλής» , καθότι βρισκόταν κοντά στο θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων της Αττικής. Και τούτο, επειδή με την πτώση του Μεσολογγίου, ελεύθερος πια ο Κιουταχής κατέβηκε στην Αττική και άρχισε να πολιορκεί την Ακρόπολη των Αθηνών, μέσα στην οποία βρίσκονταν κλεισμένοι Έλληνες και Φιλέλληνες.
Μαζί με την «Διοικητική Επιτροπή» μεταφέρθηκαν τότε στην Αίγινα και οι δύο «Επιτροπές της Συνελεύσεως», όπως ρητά αναφέρει η «Γενική Εφημερίς της Ελλάδος»:Τις δύο « Επιτροπές της Συνελεύσεως» αποτελούσαν οι Πληρεξούσιοι της Γ΄Εθνοσυνελεύσεως. Αυτή η Εθνοσυνέλευση υπήρξε πολύ σημαντική, καθόσον εκείνη ακριβώς την χρονική περίοδο οι Αντιπρέσβεις των Τριών Δυνάμεων(Αγγλίας, Ρωσίας και Γαλλίας) συζητούσαν στην Κωνσταντινούπολη με τον Σουλτάνο το ακανθώδες « Ελληνικό Ζήτημα». Ανέμεναν, λοιπόν, οι Αντιπρέσβεις των Μεγάλων Δυνάμεων( : Στράφορντ Κάννινγκ, Ριμπωπιέ και Γκιγεμινώ) τις αποφάσεις της Συνελεύσεως και τις προτάσεις των Ελλήνων, για να τις μεταφέρουν στην «Υψηλή Πύλη». Οι Έλληνες, όμως, δεν μόνοιαζαν! Οι Πολιτικοί και οι Στρατιωτικοί άλλαζαν συνεχώς τόπο συνεδριάσεων , εφευρίσκοντας κάθε φορά καινούργιες προφάσεις και δικαιολογίες! Θα περίμεναν, όμως, Αιγύπτιοι και Τούρκοι, οι δύστυχες χήρες του πολέμου, οι άντρες με τις λαβωμα τιές του πολέμου πάνω στα βασανισμένα κορμιά τους, τα γδυτά και ψειριασμένα ορφανά, που κατέβαιναν από τις σπηλιές, όλοι αυτοί θα περίμεναν το πότε θα μονοιάσουν οι αρχηγοί τους και να καταλήξουν κάπου; Οι στιγμές εκείνες, υπήρξαν πραγματικά πολύ κρίσιμες…
Κατά την διάρκεια, τότε, των εργασιών της Α΄ φάσης της Γ΄Εθνοσυνελεύσεως των Ελλήνων και για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, οι Αντιπρόσωποι του Έθνους συνεδρίαζαν μέσα στον χώρο της « μεγάλης εκκλησίας», στην Αίγινα. Δημιουργήθηκε μάλιστα τότε στο νησί και μεγάλο στεγαστικό πρόβλημα, λόγω της αθρόας προσέλευσης των Βουλευτών, η οποία και αυξανόταν όσο πλησίαζε ο καιρός της άφιξης του Πρώτου Κυβερνήτη της Χώρας Ιωάννη Καποδίστρια.
Την εποχή ακριβώς εκείνη κατασκευάστηκαν με δαπάνη του Εθνικού Ταμείου ορισμένα καθίσματα, για τις Συνεδριάσεις της Βουλής. Είναι μερικοί ξύλινοι πάγκοι, που μέχρι σήμερα διασώζονται στον γυναικωνίτη της Εκκλησίας. Για την κατασκευή τους φρόντισε τότε ο Γεώργιος Λογιωτατίδης (οπλαρχηγός, Βουλευτής, Δήμαρχος και πρώτος Ειρηνοδίκης).
Τα καθίσματα των Βουλευτών στο Γυναικωνίτη της Μητρόπολης
Η Διοικητική Επιτροπή δίνει εντολή στο Εθνικό Ταμείο: « να φροντίσει τα αναγκαία σανίδια και τεχνίτας προς κατασκευήν καθισμάτων διά τους πληρεξουσίους της Εθνικής Συνελεύσεως εις την Εκκλησίαν της Παναγίας Θεοτόκου». (Γ.Α.Κ. Διοικ. Επιτρ. Φάκ. 213 αρ. 1621/21 της 21ης Φεβρουαρίου 1827).
Λίγο πιο πριν, στα 10 Δεκεμβρίου 1827, «η υπηρέτισσα του Ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου», όπως υπογράφει, απευθύνει επιστολή « προς τη Σ. Βουλήν των Ελλήνων», όπου- μεταξύ άλλων- γράφει: «…η Σ. Βουλή ήρχισε τας συνεδριάσεις της εις τον ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου…». (Γ.Α.Κ. “Μικροί Κλάδοι”, Βουλευτικόν , φακ. 213, αρ. 1621/21 Φεβρουαρίου 1827). Σαφείς μαρτυρίες, λοιπόν, για τη λειτουργία της τότε Βουλής στον χώρο της Εκκλησίας.
Ο Γεώργιος Λογιωτατίδης, οπλαρχηγός, Βουλευτής και πρώτος Ειρηνοδίκης του Ελληνικού Κράτους. Φρόντισε για την κατασκευή των καθισμάτων των Βουλευτών, με δαπάνη του Εθνικού Ταμείου.
Ο πύργος του Μαρκέλλου υπήρξε κατά το έτος 1827 και η καθέδρα της τριμελούς “ΑΝΤΙΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ” Επιτροπής. Αυτή συστάθηκε με Ψήφισμα της Γ΄Εθνοσυνελεύσεως , με κύρια αποστολή της την παράδοση της Εξουσίας στον ερχόμενο Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Τέλος, να σημειωθεί ότι με την άφιξη του Καποδίστρια στην Αίγινα, μέσα στον χώρο της Εκκλησίας διεξάγονταν και οι Εκλογές της Τοπικής Δημογεροντίας. Κατά συνέπεια, η “μεγάλη εκκλησία” διετέλεσε ταυτόχρονα Στέγη και πολιτικό κέντρο της Κοινότητος
Ο Δεύτερος πόλος της Εξουσίας ήταν τότε η Βουλή ( «Βουλευτήριον», κατά την «Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος»). Σύμφωνα με μαρτυρίες ,οι Βουλευτές συνεδρίαζαν κατά τις μεσημεριανές ώρες στην «μεγάλη εκκλησία», δηλ. στην Μητρόπολη της Αίγινας. Αυτή είναι μια εντελώς άγνωστη δραστηριότητα, στην οποία θα αναφερθούμε προσεχώς, με βάση τα « Πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων» , (Δ ΄Διοικητική Περίοδος,Ιούνιος 1827- Ιανουάριος 1828), τα οποία εκδόθηκαν προσφάτως από την Βιβλιοθήκη της Βουλής. Τον Τόμο είχε την ευγενή καλοσύνη να μας παραδώσει πρόσφατα( :Στα εγκαίνια του Κυβερνείου, με την παρουσία του Προέδρου της Βουλής κ. Κων. Τασούλα) η Διευθύντρια της Βιβλιοθήκης της Βουλής, η κ. Έλλη Δρούλλια, την οποία και θερμά ευχαριστούμε…
Η “μεγάλη εκκλησία” της Αίγινας. Δείτε το παλαιό επετειακό ντοκυμαντέρ για τα 200 χρόνια (1806-2006) του εορτασμού της Μητρόπολης.
